Moulin Rouge, Musical - deel 22

Dit klinkt allemaal veel logischer (knipoog naar Christian), als je het verhaal kent - want wat hebben die tree little birds nu te maken met Moulin Rouge?
Niet persé veel, maar wel in de context van de belevenissen van gisteren en de afgelopen weken.

Over Jane die wil weten welke vogel op haar schouder gepoept heeft.
Over de rollercoaster die ik vorige week heb beleefd en de dankbaarheid die ik voel voor Moulin Rouge | Martijn, Bouke, mijn vrienden, Owen mijn trouwe miauwerd én werk - m´n passie!

Don´t worry about a thing, cause every little thing is gonna be alright..
Niet alleen de kleine dingen.
Ook de grote gebeurtenissen worden verwerkt; de break-up én het plotselinge overlijden van René Karst (forever WIJNBUDDIE). 
Allebei voor altijd een warm plekje in m´n hart, badend in prachtige herinneringen die levenslang gekoesterd zullen worden.

Als Jane (all the way from England) jou vraagt om mee te gaan naar Moulin Rouge (aangezien ze in Utrecht logeert), dan doe je dat. Ja, toch? 
Geen twijfel over mogelijk, Moulin Rouge is al-tijd een GOED idee. 
Nog heerlijk nagenietend van een wervelend Bouke Rocks Elvis concert, ging ik weer op pad. 

Welke vogel heeft op Jane haar schouder gepoept?

Sinds Moulin Rouge werd een traditie geboren; een hapje eten vooraf, dat betekent; Margie´s. 
Die 2 uur vlogen voorbij met curly fries, chicken saté, een verse muntthee (nog geen wijntje, want ik had net iboprufen-poeder genuttigd - oké dit klinkt raar) en mooie gesprekken, ofwel; LOVELY conversations. 

En toen gebeurde het; we liepen nietsvermoedend onze weg van de Hoog Catherijne kant naar de Moulin Rouge en PLOF, of POEF, of PAF, waarna Jane een ´oh, oh´ uitriep.
Ik keek om en zag haar verbijsterd kijken. 
Een vogel had op haar schouder gepoept, terwijl we aan de wandel waren.
Dát is best knap gericht wel. 
Natúúrlijk hielp ik Jane met wat poetswerk, waarna een lach echt niet achterbleef.
Een lach die deze avond nog vaker omhoog zou komen. 

Welke vogel heeft op Jane haar schouder gepoept?

First thing; castboard. 
Vanzelfsprekend, of toch niet?
Jane, die nog steeds wilde weten welke vogel op haar schouder gepoept heeft, wilde het liefst meteen naar de toiletten rennen, dus dat deed ze.

Ik wist al; Martijn speelt, want ik ben op dit moment in een status dat ik Martijn-vibes nodig heb in m´n leven en als hij er niet is, dan is het nog steeds een fantastische show, maar mis ik die zonnestraaltjes.
Jubelstemming en een vreugdesprongetje; Carlo en Marlon spelen ook.
De rest maakt me gewoon niet zoveel uit. 
Ik was wel héél erg nieuwsgierig naar Andrea als Santiago en ik zit (niet echt) stiekem enorm te wachten op April als Satine. 

Ein-de-lijk, een eerste wijntje. 
Na een paar uur is dat paarden-middel echt wel ingewerkt en was de hoofdpijn (die ik ontwikkelde door knikkebollend in de trein te zitten) als sneeuw voor de zon verdwenen, gelukkig.

Prachtplaatjes konden niet ontbreken, op naar de French Can Can.
Daar troffen we 2 gezellige dames die maar al te graag een visuele herinnering aan hun avond wilden. 
Ik, als enthousiast quasi-professional (vooral altijd bereid om foto´s te maken van anderen) deed heel hard m´n best voor deze dames.
Hier is waar het (weer) bewezen werd dat Samsung véél beter is dan Iphone.
De French Can Can letters produceerden een groene gloed op hun stralende gezichten, iets dat mijn telefoon lekker niet deed; ´jouw telefoon doet het veel beter!´
En dus maakte ik, met mijn eigen telefoon, een paar mooie plaatjes van ze.
Waarom ik zoveel woorden aan dit tafereel besteed?
Het wordt allemaal veel logischer als je de rest leest..

Toen we ons plekje gevonden hadden op het zijbalkon - superleuk om de show eens vanuit die hoek te beleven-, bleek dat juist deze 2 dames NAAST ons zaten.
Hoe dan? Zóveel plekken in het theater en juist 2 gezellige vrouwen, waarmee een grappig onderonsje was beleefd, zaten NAAST ons.
We hebben er hartelijk om gelachen.
Één van hen was nog nóóit bij een musical geweest; Moulin Rouge, de beste keuze!

Máár welke vogel heeft op Jane haar schouder gepoept?

Moet ik nog vertellen dat deze show ronduit geweldig is?
Puur genieten, telkens weer.
1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12,13,14,15,16,17,18,19,20,21.. 22!
De liefde is groots.
Het is geen 50,60,70 of zelfs bijna 80x - maar hey, ik heb nog steeds géén geldboompje in de tuin.
Mijn liefde voor Moulin Rouge laat zich sowieso niet uitdrukken in aantal rondjes; ik denk dat m´n schrijfsels genoeg laten blijken wat de betekenis van Moulin Rouge is voor mij.

COME WHAT MAY!

Zet die hoed op Satine haar hoofd dan! ;)
Heerlijk om dingetjes te zien die nét even iets anders gaan of kleine foutjes. 
Dat soort dingen mis je als je de show niet veel vaker gezien hebt. 

Ondertussen wilde Jane nog steeds weten welke vogel op haar schouder gepoept heeft.
Ook wilde ze weten wat ik van Andrea vind, want ik had haar verteld dat ik benieuwd was naar Backstage Romance.
Wat kan ik zeggen; Moulin Rouge weet precies wie ze op het podium moeten zetten als een speler er niet is. 
Het is wennen, dat zeker, maar hij deed dit GOED.

Voordat Chandelier van start ging, wilde ik de lieftallige buurvrouwen heel graag vertellen dat dit het lied is waarmee Carlo auditie deed en dat ze iets grandioos zouden gaan beleven met deze song.
Ik deed het niet, want dan zou ik doen wat ik zelf altijd zo irritant vind tijdens een show; geklets. ;)

Ditzelfde geldt voor El Tango De Roxanne; wervelwind, power, wel met een dikke leren jas natuurlijk. A-MA-ZING.

De reprise van Come What May raakte vandaag extra; ik voelde oprecht de tranen biggelen in m´n ogen. 
Alsof ik de ambiance, de andere acteurs en het publiek voor even blurde; ik zag en hoorde alleen Martijn.
Wat er ook gebeurt, ik hou van jou tot het eind van m´n leven. 
Iets dat zó dichtbij mijn persoonlijke situatie komt.
Het gevoel was nog nét iets meer dan tijdens de Sing-A-Long, omdat het gisteren weer met de gewoonlijke rust gezongen werd (zónder kraaitjes en nachtegaaltjes in het publiek) én er net van alles gebeurd is (+ nog iets waarover ik later pas dingen kan delen). 

Na het slotapplaus liet Carlo weten dat hij de aandacht van het publiek wilde om wat te gaan vertellen.
Dit is iets speciaals, want dat gebeurt niet standaard.
Zou hij het antwoord op Jane´s prangende vraag hebben? 
Welke vogel heeft er op haar schouder gepoept?

Nee, dat antwoord bleef achterwege, Carlo had iets véél belangrijkers te vertellen.
Hij vroeg het publiek om een kleine bijdrage te geven voor het Aidsfonds.
Er zouden in de foyer mensen met bussen staan - niet om je naar huis te brengen-, maar om iets in te droppen als extra steun voor dit goede doel.

Morgen wordt er een benefietgala georganiseerd.
Martijn zal hier deel van uitmaken met een optreden.
Helaas kan ik daar niet bij zijn, Monique wel - dus hij is vanuit mijn kant in ieder geval vertegenwoordigd. 
Door hierover te schrijven, wil ik mijn steentje bijdragen en aandacht vragen.
Doe een gift, draag bij, het helpt de medemens!
Als Carlo het vraagt, doe je het. Logisch.

Tijd voor een geluksmomentje!

Ik heb liefde voor mensen die hun misery omtoveren tot iets positiefs.
Marlon, heerlijke man.
Respect voor wat hij staat te doen en hey; ´wat acteer je het gestrompel lekker joh!´ ;)
Een dikke knuffel en rennen naar de trein..
Marlon dus, want natuurlijk CRAVING naar een geluksmomentje met Martijn.

Zó FIJN, met Martijn! *Gniffel*
´Lang geleden´.
Als jij vindt dat anderhalve week lang is, hoe hebben we dit dan gedaan toen ik 4 maanden afwezig was, hihi.
Ik snap dat het lang voelt hoor, ik heb dat ook. 
Het liefst zie ik Martijn elke dag, die geluksmomentjes zijn gewoon als een soort van vitamientjes of zo.
Martijn heeft de vibe die je nodig hebt, althans ik. 
Het was beregezellig en ook Martijn had helaas geen antwoord op de vraag welke vogel op Jane haar schouder gepoept heeft.
Wel wist hij te vertellen dat ze in ieder geval niet stonk - JOEPIE! Haha..

Op naar nog veel meer mooie dingen die gaan komen en ik roep u allen nu alvast op; STEM OP MOULIN ROUGE wanneer de Musical Awards weer uitgereikt gaan worden; de publieksprijs hoort in de rode molen!

De energie die Martijn om zich heen heeft, wordt zo heerlijk overgedragen altijd.
Ik zei nog tegen Jane dat altijd als ik een geluksmomentje heb gehad, ik een fijne energie heb en op rode Moulin Rouge wolkjes naar huis huppel.

Het is oprecht hetzelfde als wat ik bij/met Bouke ervaar.
Deze 2 heren maken mijn leven een stukje mooier. 
De één al 20 jaar, de ander iets meer dan een jaar, maar o´zo dankbaar dat ik van hen mag genieten.
Stralend, op en naast het podium.
Een houvast in rollercoaster-tijden.

Vorig jaar kwam Moulin Rouge op het juiste moment.
Mijn kat was doodziek (4 maanden lang elke ochtend om 7 uur op om medicatie toe te dienen, veel stressvolle onderzoeken, dierenziekenhuis etc), Bouke is op het nippertje weggehaald voor de dood (pure angst en zorgen), mijn oma overleed (wat zorgen over papa produceerde) én in die tijd ging mijn vriend op reis naar India.
Alle pilaren vielen een beetje om en daar was mijn favoriete verhaal - als musical, met een hoofdrolspeler die ik voor die tijd nog niet kende - hij maakte het waar; Christian! De béste. 
Eentje waarvoor je MOET applaudiseren als hij in volle overgave El Tango de Roxanne heeft gebracht.
Eentje die het verdient om naast de beste mannelijke hoofdrol ook de publieksprijs voor Moulin Rouge te winnen.

Nu is het wéér een roerige tijd en zijn ze er allemaal; Bouke, Moulin Rouge | Martijn, mijn lieve Owen (miauw) én alle vrienden.
Vrienden die me meeslepen naar deze afleiding. 
Hoewel, meeslepen..
Het is meer gedeeld enthousiasme, want ik ga gedreven naar de shows; pure happiness.
Ik hoop dat Bouke & Martijn elkaar ooit ergens ontmoeten, want wat zouden zij mooi blenden - muzikaal én als personen.

Maar welke vogel heeft nu op Jane´s schouder gepoept?
Jane wil het helemaal niet weten, ik vind het vooral een grappig verhaal dat me doet denken aan de kleine mol die wil weten wie er op zijn hoofd gepoept heeft. 
Een antwoord zal nooit komen. 
De vogel is allang (letterlijk) gevlogen.
We hebben hem/haar zelfs nooit daadwerkelijk gezien. 
Ik weet wel; Jane loopt voortaan door het station heen, in plaats van buitenom, haha.
Misschien doet ze dit wel wanneer er een 2e Sing-A-Long georganiseerd wordt; LAAT MAAR KOMEN, Stage Entertainment.
Dát was met recht een fan-event!

Dit verhaal is al best uitgebreid, toch ga ik je vertellen wat ik van de Keoma-April-wissel vind.
Er moet gewoon iets over geschreven worden, in alle eerlijkheid.
Ik ben blij.
Het is, naar mijn idee, het juiste moment voor het overdragen van het stokje.
Al heb ik nog geen Satine-noot van April gehoord, ik heb er ALLE vertrouwen in dat zij dit spetterend doet en kijk er enorm naar uit van haar te gaan genieten.

Op naar de volgende..