Moulin Rouge, Musical - deel 23

Vreugdedansje en de jubelstemming. 
Ik kreeg van Lianne een heerlijke castboard-foto, waar ik dolgelukkig van werd.
Achter ´Hertog´ stonden namelijk de letters: Brecht van Arnhem te schitteren.
Daar waar ik dacht dat ik ´m nooit zou gaan zien in deze rol (hij had tenslotte zijn laatst geplande gespeeld), bleek mijn wens (die ik inmiddels al terug in de put had gegooid) toch nog uit te komen.
Als je mijn vorige 22 verhaaltjes over Moulin Rouge hebt gelezen, weet je dat ik hem écht altijd misgelopen ben.
Dan stond ie een dag eerder, een dag later, of zelfs op dezelfde dag ineens- maar dan de avondshow terwijl ik er ´s middags was.
Of ik had een ticket voor een specifieke datum gekocht (want hij stond gepland) en dan werd dit ineens veranderd.
Het werd op een gegeven moment zelfs een soort van grappig uit irritatie.
Hallelujah, ik zou het gaan beleven, hieperdepieeeeeep!

Niene was ook heel blij met het feit dat Owen Lautrec zou gaan spelen, daar hoopte zij enorm op.
Volgens haar was dit gelukje trouwens door haar aangetrokken, want zij heeft altijd van die dingen, verklaarde ze.
Ik ook - genoeg heerlijke anekdotes over gelukjes (nee, ik geloof niet in toeval).

Nadat Lianne ons verrast had, was het de medewerkster van het Beatrix Theater die ons ontving: ´vandaag bieden wij een upgrade aan!´
Weer een hieperdepieeeeeeep; we gingen van rij 28 naar rij 7, haha!
Dit had overigens met het Sinterklaasfeest te maken, want het was daardoor niet heel druk.

Met een wijntje in onze handen zochten we onze fijne plek op, middenin het decor van de Moulin Rouge.
´Rondje 23´ vs ´een eerste kennismaking´ met deze fantastische show.
Wat hebben we GENOTEN.
Niene was helemaal onder de indruk en besloot: ´ik ga nog een keer!´

Brecht is oprecht een heerlijke schurk!
Onwijs blij dat ik dit nog heb mogen zien.
Fysiek een stukje kleiner dan Nino, maar in spel/zang minstens net zo groots. 
Ik vind Brecht gewoon superleuk, kan niet anders zeggen; het was het wachten en de misery van waarschijnlijk nooit meemaken, dubbel en dwars waard.
Bepaalde foefjes die Brecht heeft vind ik heel fijn, voorbeeldje: ´I want you to love me, like I´m a hot... RIDE!´

Owen heeft ook zo´n heel leuk foefje dat ik erg kan waarderen; de manier waarop hij ´Christian´ uitspreekt met een Frans accent, ronduit fijn!
Niene vertelde, zij met haar ik-zie-de-show-voor-het-eerst-blik, dat ze de scene tussen Christian & Lautrec met ´The Greatest Thing You´ll Ever Learn.. Is Just To Love And Be Loved In Return´ het mooiste stukje van Owen vond.
Ik wil er nog aan toevoegen dat ik bepaalde lijntjes in zijn zang echt heel erg mooi vind en, om maar eens in de herhaling te vallen, ik rete-veel respect heb voor het feit dat hij 3! rollen speelt; Lautrec, Duke en Christian.
Persoonlijk valt mijn keuze dan op zijn versie van Lautrec.
Al moet ik natuurlijk wel eerlijk zeggen dat Marlon mijn alltime favorite is voor de rol van Lautrec; heeft ook te maken met de connectie die ik al met hem en zijn Lautrec ben aan gegaan..

El Tango De Roxanne, ik krijg daar zó geen genoeg van.
En weer was ik het, nu samen met Niene, die het publiek activeerde om een ovatie voor Martijn te geven.
Bij de laatste noot al zachtjes beginnen te klappen, dat werkt.
Een ´hey, dit verdient applaus´ tegen de buurman, dat werkt ook. 

Diezelfde buurman was trouwens zicht-en-hoorbaar perplex toen Christian riep: ´omdat ze niet van je houdt!´
Ik kan daar erg van genieten, zulke reacties uit het publiek.

Nu komt er een stukje melo-dramatiek, of nou´ja; het symbolisch afscheid nemen van een liefdevol tijdperk;

Ik heb er namelijk voor gekozen om de liefde tussen m´n ex & mij te vereeuwigen aan het hek met liefdes-slotjes bij Moulin Rouge.
De symboliek zit ´m in onze 5+ jaren en het scheiden van onze wegen doordat we uit verschillende werelden komen, een beetje zoals Christian & Satine, maar dan anders.
Wij hebben tenminste dik 5 jaar samen kunnen doorbrengen, dat is heel wat meer dan 2 maanden. <3

Getwijfeld heb ik, over het online delen, maar eigenlijk is ons verhaal heel mooi; COME WHAT MAY - I will love you, until my dying day.
En het is gewoon zo, feit!
I´ll Never Not Love You schittert aan één kant en aan de andere kant van het slotje staan onze data; van een setje worden & de break-up.

We zijn ook een keer samen naar Moulin Rouge geweest, en dat is, ondanks dat het toen een behoorlijke taalbarriere voor hem was, een prachtige herinnering om te koesteren.

Weet je nog dat ik vertelde dat ik naar de Moulin Rouge was gerend om Sinterklaas te ontwijken?
Het orkest besloot me dit niet helemaal te gunnen, want toen de zaal leegliep werd er een vrolijk Sinterklaas-deuntje gemixed met de Moulin Rouge muziek.
Niene en ik waren de enigen die dit doorhadden en luidkeels mee begonnen te zingen; er waren mensen die ons raar aankeken.
Ik vermoed dat het ook met ons werk te maken heeft, wij hebben een oor voor kinder-deuntjes.

Op naar een geluksmomentje..

´BRECHT!´
Brecht had haast, want Brecht moest de trein halen.
Ik had ´m zo laten lopen, maar Niene was het daar niet mee eens, ROEPEN, haha - mafkees.
Zó leuk om hem ein-de-lijk eens écht te zien naderhand en niet van een afstandje,- omdat ik te druk ben in mijn geluksmomentje met Martijn.
Een knuffel en rennen naar die trein..
Een beetje zoals Marlon altijd doet, hihi.

Martijn, die lieve Martijn, zo´n geluksmomentje, daar word ik blij van.
Van knuffelen ook.
Geestig om te zien dat zelfs Martijn meeleeft met mijn gelukje dat ik Brecht nog heb mogen zien als Duke. 
Deze 2. Ik wil ze vaker samen op een podium.
Maar hey; ´ik wil wel veel he?´

Ik kreeg rillingen bij de gedachten aan dat het ooit eindigt, dat Martijn géén Christian meer zal zijn.
Nou´ja in het hart natuurlijk altijd, maar ik wil er liever nog niet aan dat Moulin Rouge een einde heeft.
Voorlopig niet meer aan denken.

Ik denk aan het volgende rondje, zin in - al weet ik nog niet precies wanneer dit zal zijn, hihi.
Brecht mag nóg een keer op als Duke, maar ik moet me de komende week even koest houden en een beetje opladen - wees verstandig, Irene.