Moulin Rouge, Musical - deel 21 | SING-A-LONG!

Voorafgaand was er op social media aangekondigd welke songs meegezongen konden worden door het publiek en bij binnenkomst kreeg iedereen een songtekst-boekje.
Ik denk niet dat veel mensen deze nodig gehad hebben; Moulin Rouge bestaat uit bekende songs en de zaal zat compleet vol met liefhebbers van deze musical.
Dat werd zichtbaar duidelijk.
Voor mij is het boekje superleuk als fysieke herinnering aan een onvergetelijke avond.

Samen met Lianne zat ik, voor het eerst, op de Can Can Seats.
Als ik die ervaring een keer wil beleven, dan graag tijdens deze speciale avond.
Hartstikke leuk om de vibe eens te voelen- zittend aan Moulin Rouge tafeltjes, al moet ik wel zeggen dat ik het niet persé nog veel vaker zou doen. 
Je moet behoorlijk omhoog kijken, bijdraaien, van links naar rechts kijken én het is net iets té dichtbij.
Zin om extra rimpels te produceren? Dan moet je daar gaan zitten.

Na de introductie van Carlo (die even een persoonlijk praatje deed) ging het dak van de Moulin Rouge eraf hoor.
Martijn had iedereen op zijn social media opgeroepen om de signraise samen met hem te doen, een waardige opening van de show.

Lichten aan, zingen!
Alle kraaien (ik) en nachtegaaltjes zongen enthousiast mee met de uitgekozen stukken. 

Het publiek was werkelijk lyrisch!
Gejoel, ovaties, applaus op momenten waar dat gewoonlijk niet gebeurt, én een reusachtige ovatie na Bad Romance.
Absoluut nog nooit eerder beleefd, het hield niet op. 
Marlon probeerde meerdere keren zijn tekst in te zetten, maar het publiek gaf hem die kans niet, oneindig gejoel en geklap. Kippenvel!

Een groot feest, voor het publiek en de cast.
Wat moeten de spelers on stage zich fantastisch hebben gevoeld.
De energie vanuit de zaal was voelbaar op het podium en werd zéker terug gegeven. 

Hier en daar werden er wat heerlijke improvisaties in gegooid.
Zo stelde Christian (Martijn) zich voor als ´SingALongSongwriter´ en vertelde Zidler (Carlo) dat het wel echt ´een gekke avond!´ was.
Onwijs leuk, want de mensen die er gisterenavond zaten kunnen veelal de hele musical meepraten en kennen alle dialogen. 
Dingetjes die anders gaan vallen meteen op.

Daar waar ik vaak met een zacht applausje begin bij de laatste noot van Martijn tijdens El Tango De Roxanne (om applaus op gang te brengen), was dit nu he-le-maal niet nodig, want hey; de ovatie kwam vanzelf, al is er eigenlijk geen tijd voor.
Na de eerste zinnen van Martijn klonk er zelfs gejoel, zó tof!

De Elephant Love Medley was fantastisch om met z´n allen te zingen, zó onwijs leuk.

Sinds kort vertolkt Owen ook de rol van Duke.
Gisteren mocht ik dit voor het eerst meemaken. 
Erg fijn om naar te kijken en luisteren. 
Ik heb enorm veel respect voor deze man, doet gewoon even 3 rollen!
Christian, Lautrec én Duke. Zó bewonderenswaardig. 
Op dit moment kan ik niet eens onthouden welke dag het is, en hij doet teksten uit 3 rollen..

Come What May.
Voor mij ontzettend speciaal, vooral NU. 
Tijdens de reprise prikkelden de traantjes dan ook behoorlijk in m´n ogen en voelde ik de goosebumps overal. 
Heel erg dankbaar voor deze song én het feit dat de reprise meegezongen mocht worden. Magisch.
Keihard mijn alltime favorite uit de film én musical.

Het slotapplaus was oorverdovend (mijn oren toeteren af en toe nog steeds), geweldig!

Because you can can can; na het slotapplaus ging het feestje verder bij de stagedoor.
De hele zaal was uitgelopen naar de artiestenuitgang om de artiesten te ontmoeten en toe te juichen. 

Samen met Lianne en Tijl & zijn vriend, was ik het van een afstandje aan het bekijken.
Er ontstond nog net geen erehaag daar, haha. 
De liefde die vanuit de zaal naar de cast gekomen was on stage, werd ook daar gedreven uitgedeeld. 

4 maanden lang niet geweest, ik ken nog iemand; Marlon.
Onze timing van afwezigheid lag vrijwel gelijk; blij dat we er allebei weer zijn. 
Eeuwig dankbaar dat hij de rol van Lautrec heeft mogen krijgen. 
Superleuk om vanaf het podium door hem gezien te worden (ja, ik weet het; als je Can Can Seat zit is dat niet zo´n grote uitdaging).
Een knuffel en naar de trein. Hij, ik niet want een geluksmomentje met Martijn kon natuurlijk niet overgeslagen worden. 
Dit betekende overigens wel dat ik héél laat thuis zou zijn, aangezien er tussen de laatste 2 treinen een uur wachttijd is (weehoe!).

Op rode Moulin Rouge wolkjes naar huis.
Martijn is oprecht 1 van de allerliefste mensen die ik ooit ontmoet heb. 
*Toen mijn theezakje met de vraag kwam; ´wie heeft er dit jaar het meest indruk op je gemaakt?´ was hij de eerste aan wie ik dacht.
Na 4 maanden ein-de-lijk weer knuffelen en kletsen, vreugde.
Moulin Rouge, Martijn, écht steunpilaren in een roerige tijd. 
Voor altijd ´mijn´ Christian. 
Ik heb het al zo vaak geroepen, maar ik had me écht geen betere kunnen wensen.
Een ster en zonnetje tegelijk.

Als ik dan toch bezig ben met die veertjes; Martijn & Owen zijn zo´n prachtig setje samen. 
Wat moet het heer-lijk zijn om dit alles met elkaar te kunnen delen en wat zijn ze lekker knus en huiselijk, erg leuk om af en toe een kijkje in hun leven te krijgen.

Ik ben dolgelukkig dat ik deze avond wél mee heb mogen maken; dít kan pas een ´fanevent´ genoemd worden!