Moulin Rouge, Musical - deel 15

Wij zijn zo op elkaar ingespeeld (totaal anders, maar elkaar altijd aanvullend), op het werk én privé dat we vaak dezelfde dingen zeggen, elkaars zinnen aanvullen en zelfs dezelfde dingen NIET zien.
Zo hadden we allebei niet in de gaten dat Iris degene was die tegen het verkeer (in de parkeergarage) in reed; ´Hey, die auto rijdt tegen het verkeer in!´ Ehm.. o´nee, wij!

Tot 18u gewerkt en meteen door naar Utrecht, het is even tricky. 
Net op tijd stapten we het Beatrix Theater in.
Ontspanning die zéér welkom was.

Iris was erg onder de indruk van het decor; ´dit is wel héél erg vet hoor!´
Dat was het.....

Nee geintje; ondanks dat ze niks met musicals heeft, was ze te spreken over de productie en erkent ze de kwaliteit van de show; de zang/dans en het waanzinnige acteerwerk. 
Begrip dat ik dit zó fantastisch vind en ik m´n hart heb verloren aan de Moulin Rouge is er, maar Iris blijft een ROCK-girl die houdt van dingen als ACDC (ik absoluut NIET). 
Qua muziek liggen we gewoon niet persé op 1 lijn. 
Doet me overigens denken aan de voorbereidings-momenten op onze vorige BSO-locatie. 
Telkens als Iris de muziek aan had gezet (lees; op een dikke muziekinstallatie naast ons podium), ontstond er bij mij een soort van kriegeligheid (lees; ERROR) en veranderde ik de playlist - ha ha! Herinneringen.

Als wij samen op stap zijn (de bioscoopbezoekjes), komen wij vaak 1 dezelfde moeder van 2 BSO-kinderen tegen. 
Alsof we het over ons afroepen.
Gisteren was er een soortgelijke ervaring, met een andere moeder.
(Tijdens mijn eerste bezoekje aan de Moulin Rouge kwam ik overigens ook al - weer een andere - moeder tegen, hihi.)
In de pauze: ´Dag dames!´
Schakelen, want moeders in het ´wild´ tegenkomen blijft altijd een gekke gewaarwording. 
Deze mama was zeer te spreken over de show.
Fijn om het enthousiasme van haar & haar gezelschap te zien en benieuwd wanneer haar jongste zoon op ons afstapt om te vertellen dat zijn moeder ons gezien heeft (haha).
Iris vertelde dat ik haar had meegesleept en dat dit voor mij niet de eerste keer was.
´Hoe vaak ben jij geweest dan?´
´Ehm... Al best heel vaak.. zeg maar.. Raad eens?´
´10!´
Flabbergasted (op een heel positieve manier) waren zij toen ik vertelde dat dit mijn 15e rondje was.
Eigenlijk een beetje zoals Martijn ooit raak sprak: ´LEKKER DOEN!´

15 keer naar dezelfde show, het roept soms vragen op.
Maar hey, ik word er dolgelukkig van en eigenlijk is geen enkele show hetzelfde. Oprecht.
Er zijn telkens andere combinaties, ander publiek, een andere vibe en dingetjes die nét iets anders uitgedragen worden.
Ik zie nog steeds elke keer weer iets nieuws en gisteren mocht ik weer heerlijk genieten van sterspeler Martijn, na afgelopen zondag voor de eerste keer Owen te hebben bewonderd als Christian.

Een waar spektakel, met voor mij Martijn - Christian écht als hoogtepunt.
Ik blijf me gewoon verbazen over de kracht die Martijn heeft en uitstraalt. 
Wat een POWER, gedrevenheid en pure liefde voor zijn rol.
Het voelt voor mij als een soort van 2e ervaring, naast Bouke.
Iemand die je zó overdondert met wat hij staat te doen (zijn PASSIE); waar je zó enorm in gelooft en van geniet. 
Iemand die je raakt met zijn gave, zijn talent. 
Een man die leeft voor de rol die hem toegekomen is.
Nooit had ik verwacht dat ik mijn ervaring (nu inmiddels 19 jaar) met Bouke, zou vergelijken met die van een andere artiest (Michael Bublé daargelaten - de bereikbaarheid ligt nét ietwat ingewikkelder, hihi).
Zij doen allebei totaal iets anders, maar zorgen voor vreugdedansjes, euforie en pure gelukzaligheid.

Een verrijking van m´n leven. Moulin Rouge, Martijn. 
Gelijkenissen zijn er trouwens zeker.
Bouke´s droom is uitgekomen om in Ziggo Dome te staan met zijn eigen show.
Volgende week zondag staat hij voor de 2e keer met een avondvullende show in Amsterdam. 
Martijn´s droom is uitgekomen met de rol van Christian.
Samen met Bouke heb ik de weg naar zijn succes mogen beleven, met alle struggles, de liefde, de gedrevenheid, de volharding, het vertrouwen in het uitkomen van die droom.
Martijn heb ik pas leren kennen toen het moment al daar was, maar het is voor mij hartstikke duidelijk dat hij dit net zo hard verdient. 
Ik geloof dat hij ook heel erg geknokt heeft om dit alles te bereiken, een meer dan verdiend succes.
Tijd voor die MusicalAward voor Beste Mannelijke Hoofdrol (woensdag weten we het!)
Blessed dat ik er nu in heb mogen stappen en mag delen in uitgekomen dromen.
En als je eenmaal een plekje in mijn hart hebt veroverd, zul je daar niet meer uit verdwijnen....  Martijn!

Puur amusement is het om de reacties uit het publiek mee te maken. 
Zo werd er gisteren behoorlijk gereageerd op het moment dat Christian (Martijn) zijn pistool aan het laden is. 
Uit verschillende hoeken rondom mij klonken de oeeeeh-geluiden. 
Het was overduidelijk dat mensen volledig meegesleept werden door het verhaal en de challenges van Christian.

Het begin van de 2e akte vraagt Christian het publiek om terug te denken aan je eerste liefde, aan hoe gekmakend dit kan zijn.
Het vrouwtje naast mij reageerde meteen door te zeggen: ´Nou, liever niet!´
Terugdenkend aan die van mij, is het ´wachten naast de wekkerradio op smsjes (je-weet-wel dat zo´n ding voordat je ´t berichtje ontving al een typerend geluid begon te maken)´ 1 van de hersenspinsels, hihi.

Een heerlijk, oorverdovend applaus na ´El Tango De Roxanne´ kan ik érg waarderen.
Daar gaat ´ie weer; Nino kan bést even wachten.
Óf uitzinnig gejoel, waar dan weer op gereageerd wordt door de altijd interactieve Carlo.

Ook gisterenavond;
*Het Santiago | Nini koppel werd door 2 covers gespeeld en zij hadden een mooie dynamiek met elkaar. Sandro & Jessy.
Erg leuk om deze combinatie eens te ervaren.
*Het is officieel zover; ik ben ´rakker´ Kelvin voorbij!
15 rondjes Moulin Rouge, tegen 14 keer de Duke.
Nu wil ik taart. Of een ballon.
*Met Marlon was er weer een geestig momentje. 
Dit keer niet 10 minuten samen op een bankje, maar een woordenwisseling over hoe de aanwezigheid van Martijn me afleid (haha, oeps) en dat ook de 15e weer enorm genieten was.

Onze gezellige avond werd natuurlijk afgesloten met een geluksmomentje.
Ik vind het oprecht altijd fijn om Martijn te zien na afloop.
Zijn kijkrichting was eerst 180 graden de andere kant op, maar die lieve reactie toen ie mij, ons zag, hartverwarmend hoor.
´Is zij de persoon die niet van musical houdt en ook juf is?´
You got that right! Haha.
Dat Martijn bijna weg wilde lopen toen Iris zelf nog even verklaarde niet zo van musical te houden, was een heerlijk humor-momentje en deed me denken aan Marlon daarvoor (o´ja voor Martijn he? Hihi.)
Onwijs veel respect heb ik voor hem én de andere spelers, dat zij na zo´n wervelende show tijd maken voor hun publiek. 
Martijn speelt zo´n 7x per week.
Deze show, zó intens en een complexe rol.
Petje af. Niet die van Martijn, maar mijn spreekwoordelijke.
Martijn, ik gun jou je eigen geluksmomentjes. Veel. 
En ik kijk uit naar de volgende. Logisch!